เล่นเพื่อน (มัสยา บุรินทร์)

1...

 

เพราะนิสัยที่ไม่ยอมคนของหยกนั่นแหละ  ที่ทำให้หญิงสาวลูกจีน  ได้กลายเป็นผู้ให้การช่วยเหลือกล้า  เด็กหนุ่มขี้แย  ดูแหย  ตั้งแต่ยังเรียนประถม  จนรอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกเด็กเหลือขอทั้งหลายมาได้

ครอบครัวของหยก  เป็นพ่อค้าวาณิชในอำเภอ  เจ้าของตึกพาณิชย์เก่า   เดิมทีคือจุดที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดตามยุคสมัย  ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นตึกสมัยใหม่  เพียงแต่เจ้าของไม่ใช่ครอบครัวของหยกอีกแล้ว

พ่อของหยกทำธุรกิจผิดพลาด  ทำให้ต้องขายที่ขายทาง  พาครอบครัวหลบหนีความบอบช้ำอันเกิดจากบาดแผลชีวิต

ชีวิตที่กำลังจะรุ่งโรจน์ของหยก  กลับต้องกลายเป็นหมวยบ้านป่าบ้านดงไปเสียฉิบ  แต่ก็ไม่ได้ลำบากเสียทีเดียว 

ด้วยว่าหยกเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว  หล่อนจึงต้องเรียนรู้งานใหม่ ๆ ทุกอย่างเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ 

หยกกลายเป็นสาวชาวไร่  ขับรถไถ  คุมลูกน้อง  ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย  ทำงานกลางแจ้ง  จนใคร ๆ  ต่างหวั่นเกรง

เพียงไม่กี่ปีให้หลัง ครอบครัวของหยก  ทำมาหากินจนกลายเป็นเจ้าของที่ดินนับร้อยไร่  ปลูกแต่พืชเกษตรทำเงินทั้งสิ้น

ทำกันอย่างจริงจัง  เป็นอุตสาหกรรมเกษตรย่อม ๆ

สมกับการเกิดมาอยู่ในตระกูลพ่อค้าวาณิชโดยแท้  เพราะขนาดมาทำเกษตร  ก็ยังกลายเป็นนายทุนใหญ่เพียงระยะเวลาไม่กี่ปี

หนี้สินที่เคยมี  ถูกปลดแอกจนหมดสิ้น

หยก  ยังคงเป็นหยกคนเดิม  กล้าแกร่งจนดูไม่เหมือนผู้หญิง  ไม่หรอก  หล่อนเป็นผู้หญิงทั้งร่างกายและจิตใจ  เพียงแต่ภาระอันหนักอึ้งถูกนำมาวางบนบ่าของหล่อน  จนทำให้หล่อนกลายเป็นหญิงแกร่ง  หญิงเหล็ก

แต่ก็นั่นแหละ  กว่าจะมีวันนี้  ครอบครัวของหยก รวมทั้งตัวหยกเอง  ก็ผ่านสถานการณ์อันเชี่ยวกราก  ผ่านการทดสอบมากมาย

วันนี้ มีทุกอย่างพร้อม  ทว่าก็ยังขาดอยู่อีกอย่าง

ชายหนุ่มที่จะเคียงข้างไปด้วยกัน

อารมณ์เหงา ๆ จู่โจมหยกเสมอ  ๆ  หล่อนอาจจะปกปิดซ่อนเร้นเอาไว้ได้บ้าง   ด้วยว่าบุคลิกภายนอกของหล่อนค่อนข้างร่าเริงนั่นแหละ  แต่ลึก ๆ  ใครจะรู้ดีไปกว่าหล่อนได้ล่ะ

เหงา  และมีอารมณ์วาบหวิวเช่นเดียวกับผู้หญิงทั่วไป

บางครั้ง  เห็นคนงานหนุ่มสาวพลอดรัก  หยกยังเก็บภาพนั้นเอามาทำร้ายตัวเองเลย

แค่แอบเห็นยังสั่นไปทั้งร่าง  นี่ถ้าเจอเข้ากับตัวเองจริง ๆ  จะเป็นไง

หล่อนมาอยู่ในจุดที่...ไม่มีผู้ชายกล้าที่จะจีบเกี้ยว  หล่อนเก่ง  หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงบอบบาง  ที่ต้องรอคอยความช่วยเหลือจากผู้ชาย

ไม่...  หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น

มันจะเป็นผู้หญิงโลกสวยในอุดมคติของผู้ชายได้อย่างไร   ในเมื่อถ้าไม่ปากกัดตีนถีบ  หล่อนกับครอบครัวคงไม่เหลืออะไร

ป๊า... เป็นผู้ชายที่หล่อนเทิดทูนที่สุด  ป๊าเป็นนักสู้  ส่วนแม่...  เป็นผู้หญิงไทย  ที่บุคลิกเป็นช้างเท้าหลังอย่างแท้จริง

หยกได้เลือดนักสู้ของป๊า  ขณะเดียวกัน  ก็ได้แง่มุมของการเป็นแม่บ้านมาจากแม่

 

หนุ่มร่างสูงที่แบกกระเป๋าสัมภาระเดินมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่... ซึ่งบริเวณด้านหน้าดัดแปลงเป็นสำนักงานเล็ก ๆ ของไร่

“สวัสดีครับ”  ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาผู้ชายสูงวัยที่กำลังใช้กรรไกรเล็มไม้พุ่ม

“อ้าว  พ่อหนุ่ม  มาหาใครเรอะ” 

“ป๊าครับ  จำผมได้ไหม” ชายหนุ่มถาม  ท่าทางเขาเหมือนจะรู้จักมักคุ้นกับชายชราเป็นอย่างดี  แต่อีกฝ่ายมองหน้าชายหนุ่ม  สายตาแม้ทอประกายอ่อนโยนอย่างผู้อาวุโสทั่วไป  แต่ก็สังเกตเห็นได้ชัดว่าไม่รู้จักชายหนุ่มแปลกหน้า

“ผมชื่อกล้า” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง  “เป็นเพื่อนของหยกครับ  เคยไปเล่นที่บ้านของป๊าเป็นประจำ  เคยช่วยงานด้วย...  กล้า  เด็กชายที่ขี้แยไงครับ  ได้หยกนี่แหละครับที่ช่วยเทกแคร์ดูแลจนเรียนจบประถม”

คราวนี้  ม่านตาของชายสูงวัยถึงกับเบิกโพลง 

“จำได้  จำได้แล้ว” 

 

“ใครอ่ะป๊า”

เสียงของหญิงสาว  แล้ว...พลันที่เจ้าของเสียง  และเจ้าของร่างสูงระหง  อยู่ในชุดเสื้อกางเกงรัดกุมเดินออกมา  และ...สบตากับหนุ่มแปลกหน้ากลางอากาศ  ดวงตาค่อนข้างเล็กของหล่อนก็ขยายกว้าง

“กล้า...  นี่กล้าใช่ไหม”

“ใช่  ใช่  เราเอง  หยก”

“กล้าไงคะป๊า  จำกล้าได้ไหม  เพื่อนขี้แยไงคะป๊า”

“จำได้  ป๊าจำได้แล้ว” 

ผู้เป็นพ่อหลุดปากออกมา  และรู้สึกยินดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  เมื่อได้เห็นประกายตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างจากลูกสาว

“กล้าไปไงมาไง”

“ตั้งใจมาหานี่แหละหยก”  กล้าตอบทันที 

“เหรอ  หายหน้าไปนานมาก”

“สิบกว่าปี”

“นั่นสิ”

“พาเพื่อนไปนั่งคุยดี ๆ  สิหยก  หาน้ำหาท่ารับรองด้วย”

“ขอบคุณครับป๊า  ขอบคุณมาก”

“ไม่เป็นไร  เห็นเรามาตั้งแต่เด็ก  โตขึ้นมาไม่นึกว่าจะหล่อเหลาขนาดนี้” 

“ดูป๊าชมเข้า” หยกค้อนไปทางชายสูงวัย  แต่ก็รู้สึกไม่ได้ต่างจากผู้เป็นพ่อสักเท่าไรนัก

 

“อยู่ได้ไหม  กระท่อมปลายไร่  เดิมทีเป็นของผัวเมียคนงานเมียนมาร์น่ะ”

“ได้ ๆ  เราชอบแบบนี้”

“ได้แน่นะกล้า  ใจจริงอยากให้ไปอยู่เรือนคนงานทางโน้นดีกว่า”

“ไม่ละ  หยก   เราชอบแบบนี้จริง ๆ  ได้อยู่ใกล้ลำธารด้วย  บรรยากาศดีสุด ๆ อ่ะหยก”

“โอเค  จริง ๆ  เราก็ชอบนะ  แต่ก็นั่นแหละ  ป๊าห้ามไม่ให้เรามาอยู่แบบนี้”

“โหย  อย่างหยกไม่เหมาะอยู่แล้วละ”

“งั้นเรากลับนะ”

“หยก”

เจ้าของร่างระหง  ทำท่าจะหมุนร่างก้าวออกไป   หากมีอันต้องชะงัก  แล้วหมุนร่างกลับมา 

ตาสบตา  ความรู้สึกของหยกที่มีต่อกล้า  แม้แต่หล่อนเองก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้  รู้แค่ว่า...  หัวใจที่เคยสงบนิ่งเย็นชามาช้านาน  ดูเหมือนเต้นรัว  มีอาการพองโตเบิกบานอย่างประหลาด

เหมือนผืนดินแห้งกร้าน  ได้รับหยาดฝนแรกอย่างนั้นแหละ

“มีไร”  หล่อนถาม  นึกเขินกับสายตาของกล้าอย่างบอกไม่ถูก  ไม่ปฏิเสธหรอกว่า  กล้าเวลานี้ดูดีจริง  ๆ 

เขาเพิ่งเล่าให้ฟังว่า  เพิ่งผิดหวังกับการมีชีวิตครอบครัว  ตกงาน  ถังแตก  ตั้งใจจะกลับบ้าน  แต่ก็ไม่มีงานอะไรให้ทำ  พอรู้ว่าหล่อนกับครอบครัวมาตั้งรกรากทำไร่จนกลายเป็นเจ้าของที่ดินหลายร้อยไร่  เป็นนักธุรกิจการเกษตร  กล้าก็แค่อยากจะมาหางานทำ  มาขอความช่วยเหลือเท่านั้น

แค่เป็นคนงาน...

แต่ดูสิ  กล้าดูบึกบึน  ใบหน้าคมคายเสียจนต้องเผลอมองซ้ำ  ดวงตาสนิมเหล็กของเขาดูมีประกายนักสู้  ไม่เหมือนกล้าขี้แยคนเดิมเลยสักนิดเดียว

ริมฝีปากสวยราวกับริมฝีปากของผู้หญิง  มีรอยยิ้มผุดพรายขึ้น

“ขอบใจมากนะหยก  ขอบใจสำหรับทุก ๆ อย่าง”

“ไม่เป็นไร  เราเพื่อนกัน”

“หยกช่วยเราตั้งแต่เด็ก  นึกไม่ถึงว่าพอโตขึ้นมา  ก็ยังอดมาขอความช่วยเหลือจากหยกไม่ได้อีก”

“เอาน่า  อย่าคิดมาก”

“อืม”

ดวงตาของกล้าเต็มไปด้วยประกายเสียจนหยกสะท้านสะเทิ้น  ต้องรีบหลบสายตาแล้วก้าวยาว ๆ จากมา  หัวใจยังเต้นตุ้มต๋อมไม่หยุด